مردی غریب و تنها / نالان ز جور دنیا
با خطبه ی سوزانش / آتش زده بر جان ها
أَیْنَ إِخْوَاني (2)
أَیْنَ إِخْوَانيَ اَّلذِینَ رَكِبُوا الطَّرِیقَ وَ مَضَوْا عَلَى الحَقِّ؟
أَیْنَ عَمَّارٌ؟ (4)
أَیْنَ ابْنُ التَّیِّهَانِ؟ أَیْنَ ذُو الشَّهَادَتَیْنِ؟ (2)
آهٍ عَلَى إِخْوَاِنيَ اَّلذِینَ / قَرَءُوا ا ْلقُرْآنَ فَأَحْكَمُوهُ!
آهٍ عَلَى إِخْوَاِنيَ اَّلذِینَ / تَدَّبرُوا ا ْلفَرْضَ فَأَقَامُوهُ!
آهٍ عَلَى إِخْوَ ِنيَ اَّلذِینَ / أَحْیَوُا السُّنَّةَ
وَ أَمَاتُوا البِدْعَةَ،
دُعُوا / ِللْجِهَادِ فَأَجَابُوا،
وَ وَثِقُوا / ِبا ْلقَائِدِ فَاتَّبَعُوه

جا مانده‌ای، آه ای دل / از جمع آن دلداران
باید بسوزی همچون / شمعِ مزار یاران
أَیْنَ إِخْوَاني (2)
أَیْنَ إِخْوَانيَ اَّلذِینَ رَكِبُوا الطَّرِیقَ وَ مَضَوْا عَلَى ا لحَقِّ؟
ای رفیقان / پس کجایید
زائرانِ / کربلایید
کو‌ حاجی‌زاده‌ و باقری و ایزدی؟
آه از داغ گلِ پرپرِ محمدی (2)
می‌سوزم از یاد برادرانم / منِ جا مانده، منِ بی‌نصیب
آن قاریان و حافظان قرآن / همه مهمانِ بزم حبیب
آن‌ پهلوانان غیور میدان / آسمانی‌ها
به نگاه زهرا
به خون / عهدشان شده امضا
همه فدا /در راه ولی خدا
دُعُوا / ِللْجِهَادِ فَأَجَابُوا،
وَ وَثِقُوا / ِبا ْلقَائِدِ فَاتَّبَعُوه

شاعر بند دوم: دکتر محمد مهدی سیار

.............................................................................
- از نوف بکالیّ روایت شده که امیرالمؤمنین علی علیه السّلام این خطبه را برای ما بیان فرمودند و به وقت ایراد خطبه به روی سنگی که آن را جعده فرزند هبیره مخزومی نصب کرد ایستاده بود و جبّه ای از پشم به تن داشت و بند شمشیر و کفش پایش از لیف خرما بود و پیشانی مبارکش از سجده مانند زانوی شتر می نمود. و در اواخر این خطبه یاد برادارن و یاران شهید خود افتاد و چنین فرمود:
أَيْنَ‏ إِخْوَانِيَ‏ الَّذِينَ رَكِبُوا الطَّرِيقَ وَ مَضَوْا عَلَى الْحَقِّ كجا هستند برادران من كه بر راه حق رفتند، و با حق در گذشتند؟ أَيْنَ عَمَّارٌ وَ أَيْنَ ابْنُ التَّيِّهَانِ وَ أَيْنَ ذُو الشَّهَادَتَيْنِ كجاست عمّار و كجاست پسر تيهان (مالك بن تيهان انصارى) و كجاست ذو الشّهادتين (خُزيمة بن ثابت كه پيامبر شهادت او را دو شهادت دانست) وَ أَيْنَ نُظَرَاؤُهُمْ مِنْ إِخْوَانِهِمُ الَّذِينَ تَعَاقَدُوا عَلَى الْمَنِيَّةِ وَ أُبْرِدَ بِرُءُوسِهِمْ إِلَى الْفَجَرَةِ و كجايند همانند آنان از برادرانشان كه پيمان جانبازى بستند، و سرهايشان را براى ستمگران فرستادند؟ ثُمَّ ضَرَبَ (علیه السّلام) بِيَدِهِ عَلَى لِحْيَتِهِ الشَّرِيفَةِ الْكَرِيمَةِ فَأَطَالَ الْبُكَاءَ ثُمَّ قَالَ علیه السّلام نوف گفت: در اين وقت دست به محاسن شريف و كريم خود برد و زمانى طولانى اشك ريخت، سپس فرمود: أَوِّهِ عَلَى إِخْوَانِيَ الَّذِينَ قَرَءُوا الْقُرْآنَ فَأَحْكَمُوهُ آه بر برادرانم همانها كه قرآن را تلاوت مى كردند و به كار مى بستند وَ تَدَبَّرُوا الْفَرْضَ فَأَقَامُوهُ ، در واجبات الهی دقت مى كردند و آن را بپا مى داشتند، ‏أَحْيَوُا السُّنَّةَ وَ أَمَاتُوا الْبِدْعَةَ سنتهای الهی را زنده و بدعتها را نابود كردند، دُعُوا لِلْجِهَادِ فَأَجَابُوا وَ وَثِقُوا بِالْقَائِدِ فَاتَّبَعُوه‏ به جهاد فرا خوانده شدند و اجابت نمودند، به رهبرشان اعتماد كردند و از او پيروى كردند.

- در اصل روایت أوّه آمده است.
- عبارت آهٍ علی اخوانی در جملات دوم و سوم در اصل عبارت امیرالمؤمنین علی علیه السّلام نیامده و فقط در شعر اضافه شده است.