منبع: الإرشاد في معرفة حجج الله على العباد؛ (ج‏2-ص116-117)

وَ عُرِضَ عَلَيْهِ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ علیهما السّلام فَقَالَ لَهُ مَنْ أَنْتَ فَقَالَ أَنَا عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ. على بن الحسين (زين العابدين) عليه السلام را در برابر ابن زياد آوردند. به او گفت: تو كيستى‌؟ فرمود: «من على بن الحسين هستم».

فَقَالَ أَ لَيْسَ قَدْ قَتَلَ اللَّهُ عَلِيَّ بْنَ الْحُسَيْنِ. گفت: مگر خداوند، على بن الحسين را نكشت‌؟

فَقَالَ لَهُ عَلِيٌّ علیه السّلام قَدْ كَانَ لِي أَخٌ يُسَمَّى عَلِيّاً قَتَلَهُ النَّاسُ. على [بن الحسين] عليه السلام فرمود: «برادرى به نام على داشتم كه مردم، او را كشتند».

فَقَالَ لَهُ ابْنُ زِيَادٍ بَلِ اللَّهُ قَتَلَهُ. ابن زياد به او گفت: بلكه خدا، او را كشت.

فَقَالَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ علیهما السّلام‏ اللَّهُ يَتَوَفَّى الْأَنْفُسَ حِينَ مَوْتِها. على بن الحسين عليه السلام فرمود: ««خداوند، جان‌ها را هنگام مرگشان مى‌گيرد»».

فَغَضِبَ ابْنُ زِيَادٍ وَ قَالَ وَ بِكَ جُرْأَةٌ لِجَوَابِي وَ فِيكَ بَقِيَّةٌ لِلرَّدِّ عَلَيَّ اذْهَبُوا بِهِ فَاضْرِبُوا عُنُقَهُ ابن زياد، خشمگين شد و گفت: تو جرئت پاسخ دادن به من را دارى‌؟! هنوز كسى از شمامانده كه [سخنِ‌] مرا رد كند؟! او را ببريد و گردنش را بزنيد.

فَتَعَلَّقَتْ بِهِ زَيْنَبُ عَمَّتُهُ وَ قَالَتْ يَا ابْنَ زِيَادٍ حَسْبُكَ‏ مِنْ‏ دِمَائِنَا وَ اعْتَنَقَتْهُ وَ قَالَتْ عمّه‌اش زينب عليها السلام، به او در آويخت و گفت: اى ابن زياد! خون‌هايى كه از ما ريخته‌اى، كافى است. سپس، على [بن الحسين عليه السلام] را در آغوش گرفت و گفت:

وَ اللَّهِ لَا أُفَارِقُهُ فَإِنْ قَتَلْتَهُ‏ فَاقْتُلْنِي مَعَهُ به خدا سوگند، از او جدا نمى‌شوم و اگر او را مى‌كشى، مرا هم با او بكش!

فَنَظَرَ ابْنُ زِيَادٍ إِلَيْهَا وَ إِلَيْهِ سَاعَةً ثُمَّ قَالَ ابن زياد، لختى به او و على بن الحسين (زين العابدين) عليه السلام نگريست و سپس گفت:

عَجَباً لِلرَّحِمِ وَ اللَّهِ إِنِّي لَأَظُنُّهَا وَدَّتْ أَنِّي قَتَلْتُهَا مَعَهُ دَعُوهُ فَإِنِّي أَرَاهُ لِمَا بِهِ. شگفتا از پيوند خونى! به خدا سوگند، يقين دارم كه دوست دارد او را همراه وى بكشم. او را رها كنيد كه مريضى‌اش براى او كافى است.

ثُمَّ قَامَ مِنْ مَجْلِسِهِ حَتَّى خَرَجَ مِنَ الْقَصْر آن گاه از جايش برخاست و از كاخ بيرون رفت.