هر جا عَلم میر و علمدار بلند است
فریاد عطش از در و دیوار بلند است
از سرو بپرسید چرا در نظر خاک
قدی که برافراشته بسیار بلند است
لب تشنه اگر دست و دل از آب بشوید
بختش به خدا مثل سپیدار بلند است
آب از عطش حضرت ساقی‌ست پر از موج
نخل از قِبَل میثم تمار بلند است
سقای حرم آب شد و آب نیاورد
این زمزمه در کوچه و بازار بلند است
دشمن چه بلایی به سر پیکرش آورد؟
که قامتش انگار نه انگار بلند است
عمری‌ست که وابستۀ بین‌الحرمینم
مدیون اباالفضلم و مجنون حسینم

شاعر: احمد علوی