حجاج از شیعیان و از اصحاب امیرالمؤمنین علیه السّلام در کوفه بود. هنگامی که امام حسین علیه السّلام از مدینه به سمت مکه خارج شد و این خبر به گوش حجاج رسید، برای ملاقات با آن حضرت از کوفه به سمت مکه آمد و تا کربلا با آن حضرت بود. در اوقات نماز، مؤذن آن حضرت بود.
هنگامی که در روز عاشورا جنگ شدت یافت، نزد امام حسین علیه السّلام آمد و از او اجازه میدان طلبید؛ و آن حضرت اجازه داد. در شرح شافیة آمده است که غلامش همراه با او بود. هر دو به میدان رفتند و بر دشمن حمله کردند. جنگ شدیدی کدند تا جایی که 150 نفر را کُشتند. سپس حجاج نزد امام حسین علیه السّلام برگشت و در پیشگاه آن حضرت چنین شعر خواند:
جانم به قربان تو كه هم هدايت‏شده‏اى و هم هدايت‏كننده‏، امروز جدّت پيامبر صلّى الله عليه و آله را ديدار مى‏كنیم. سپس پدر سخاوتمندت على عليه السّلام را؛ همان كه ما او را وصى پيامبر مى‏شناسيم.‏ و حسنِ نيكوكارِ مورد رضایت خدا که ولی خدا بود. و حمزه شير خدا، شهيد جاويدان را. و جعفر که داراى دو بال در بهشت‏ است، آن جوان‏مرد شجاع را. و فاطمه که پاک و پاکیزه بود. ما امروز هر کسی را که قبل از او پاکیزه از دنیا رفته ملاقات می‌‌کنیم. خدا من را اهل محبت شما خاندان قرار داد و قاتل این افراد پست و دون. خدای زنده و شاهد را بر آنچه گفتم شاهد می‌گیرم.
او در حالی که به خون خویش آغشته بود این شعر را خواند. امام حسین علیه السّلام فرمود: آری! من نیز پس از تو آنان را ملاقات خواهم کرد. او به میدان بازگشت و جنگید تا به شهادت رسید. رضوان خدا بر او باد . در زیارت ناحیه مقدسه آمده است: «سلام بر حجاج بن مسروق جُعفی».