گاه شد مظهر خدا و گاه شد مظهر علی
من علی را در خدا دیدم ، خدا را در علی
روز اول از خودش یک نور واحد خلق کرد
نیم آن شد مصطفی و نیمه ی دیگر علی
این سر قرآن علی و آن سر قرآن علی
حق کتابی را فرستاده است سر تا سر علی
می‌ نویسم از ازل ظاهر علی باطن علی
می‌ نویسم تا ابد اول علی آخر علی
ظاهرش این بود در معراج ، الله و رسول
بود اما باطناً ، الله ، پیغمبر ، علی
او خودش جای خودش ، نامش چنان مشکل‌ گشاست
که شفاعت می‌‌ کند فردای محشر هر علی
یا ابا آدم ! ابا شبّر ! ابا زینب ! علی !
همسر زهرا على ، داماد پیغمبر علی
شهریار و شهسوار و بنده ی پروردگار
حضرت دلدل سوار و خواجه ی قنبر علی
انبیا دست توسل بر عبایش داشتند
انبیا هرچند بالایند ، بالاتر علی
گر زبانزد هست گرمای بیابان نجف
می‌ دمد خورشید از چاک گریبان نجف
سفره ی مولاست گر پهن است هر جا سفر‌ه‌ ای
عرش هم باشیم اگر ، هستیم مهمان نجف
آرزوی دیدن جنت نکردم هیچ‌ وقت
من خوشم با دیدن ریگ بیابان نجف
نیست مدیون کسی الا علی و فاطمه
هر کسی که رفت زیر دین ایوان نجف
به قنوت ما نمی‌ آید عقیق هیچ جا
می‌ خرم انگشتر از ملک سلیمان نجف
ما سر و جانی بدهکار بتول و حیدریم
سر به قربان مدینه ، جان به قربان نجف
رزق آب ‌و نان ما دست حسین است و علی
سال‌ ها خوردیم آب کربلا ، نان نجف
نیمه ی ماه رجب از راه دارد می‌‌ رسد
کربلای ما چه شد ؟ دستم به دامان نجف

شاعر: علی اکبر لطیفیان