علی ز ماه جمالت چو پرده بردارد
خدا به دیده‏ ی او جلوه‏ ی دگر دارد
به جلوه ‏ای چو ربایی دل از رسول خدا
ز چهره‏ ات نتواند نگاه بر دارد
پیمبری که کلامش هماره وحی خداست
به وصف مدح تو لعل لب، گهر دارد
خداثنای تو را در کتاب خود گوید
رسول مهر، تو را همچو جان به بر دارد
میان خلق شود چون محبتت تقسیم
پیمبر از همگان سهم بیشتر دارد
علی، ندیده عبادت نمی‏کند حق را
خدای را به جمال تو در نظر دارد
سزد که غیر خدا مدحتت نگوید کس
که از جلال تو، تنها خدا خبر دارد
ز برج عصمت تو، یازده ستاره دمید
که هر ستاره، هزار آسمان قمر دارد
نبی، نبوت خود از تو یافت مستحکم
علی، ولایت خود از تو مستقر دارد
ز عزم توست ولایت، دوام اگر بگرفت
ز صبر توست رسالت اگر بقا دارد
نبوت از تو به پا ماند و تا ابد برجاست
ولایت از تو به کف، رایت ظفر دارد
گذشته است بسی قرن ها و بر دل خصم
هنوز هم، سخنت حکم نیشتر دارد
خطابه خواندن تو حیف، خاصه در جایی
که اجتماع، دلِ کور و گوشِ کر دارد
ندای کفر به نطق تو در گلو خفه شد
همای دین ز قیام تو بال و پر دارد
حدیث وصف تو ننوشته ماند و باز از آن
بسی زمانه روایات معتبر دارد
به برگ برگ درخت محبتت نقش است
وجود، آنچه که دارد از این شجر دارد
به مهر و مه ندهم ذره‏یی ز مهر تو را
که این معامله یک آسمان ضرر دارد
نسیم شهر مدینه به خلد ناز کند
که هر شب از حرم مخفیت گذر دارد
جحیم، غارت دل می‏کند ز اهل بهشت
گر از مزار تو یک قبضه خاک بر دارد
به دانه دانه اشک تو می خورد پیوند
که ناله، سوز دگر در دل سحر دارد
تو با خدا ز ازل بوده، تا ابد هستی
که گفته دخت نبی عمر مختصر دارد؟
به هر دلی نگرم، از طریق ملک حجاز
به شوق کوی تو، رو جانب سفر دارد
غم دل تو چه گویم؟ که قصه آن را
به صد هزار زبان، شعله های در دارد
شهید اول راه علی ست محسن تو
که جان به کف ز پی یاری پدر دارد
غمت شکست علی را، چنان که در دل شب
پی جنازه ‏ی تو، دست بر کمر دارد
پس از تو، حال علی هست مثل حال کسی
که استخوان به گلو، خار در بصر دارد
میان مرگ و حیات، آن حیات بخش وجود
کشیده دست ز جان، حال محتضر دارد
هزار بار اگر (میثمت) رود سر دار
نه دل ز مهر و نه دست از ولات، بردارد

شاعر: استاد غلامرضا سازگار