چو مرغی کم سنّ و سالم، نثار تو هر دو بالم
به استقبال آمده بابا کن عمو جان دیگر حلالم
عسل بر کامم فشاندی، مرا بر سینه نشاندی
به یک لبخند تو نسپارم دلخوشی های هر دو عالم
«گرچه نوجوانم، مرد این میدانم
من با تو، می‎مانم عمو»

رسید از مقتل صدایت، پرید این دل در هوایت
بگو دستم را نگیرد عمه که ریزم جان را به پایت
مرو فرزند برادر، مزن پرپر ای کبوتر
بمیرد عمه، بمیرد عمه، بمیرد عمه برایت
«گرچه نوجوانم، مرد این میدانم
من با تو، می‎مانم عمو»

هنوز از سمت شریعه، رسد این آوا که شیعه
اگر دستش هم قلم گردد بر ندارد دست از امامش
همه مستان مدامیم، علم گیران امامیم
اگر بارد فتنه از هر سو بر نمی گردیم از مرامش
«شاه و ارباب من، درّ نایاب من
مهر و مهتاب من حسین»

بلاجوی کربلائیم، علمداران ولائیم
که ما بیمار شهادت هستیم و محتاجان شفائیم
پرشانیم و پشیمان، که جا ماندیم از شهیدان
ببین تا آنان کجا رفتند و پس از آنان ما کجائیم
«شاه و ارباب من، درّ نایاب من
مهر و مهتاب من حسین»

شاعر: دکتر محمدمهدی سیار، میلاد عرفانپور