در حالی این وصیت‌نامه را می نویسم که حتی یک لحظه آرام نمی گیرم. چون عشقِ شهادت در سر دارم و «مرگ با شرف» را بر «زندگیِ ننگین» ترجیح می¬دهم و با چشم خود، مرگ را در جلوی گام¬هایم می-بینم که چطور ]از من[ استقبال می کند.
خواستِ من از ملت ایران این است که فرمانِ امام را به جان بخرند و نگذارند که امام، این فرزند فاطمه‌ی زهرا(س) قلبش به درد بیاید.
هر چند که این ملی گرایانِ خائنِ آمریکایی، قلب امام را به درد آورده¬اند و روزی در دانشگاه، فاجعه به نفع آمریکا می¬آفرینند، و روزی در دادگاه، از امیرِ اسلام دفاع می‌کنند.
شما ای مردم مسلمان، دست به دست هم بدهید و وحدت را حفظ کنید که در این صورت پیروزی اسلام بر کفر حتمی است.
اما تو ای مادرم، خواهش من این است که برای من هیچ گریه نکن، چون موجب شادی دشمن می¬شود.
و اگر شما به جای گریه، شادی کنی، آنچنان مشتی بر دهانشان زده¬ای که توان، و شادی از آنها گرفته می شود و عزادار می¬شوند.
اصلا چرا گریه؟ خدا در قرآن مجید می فرماید: «ما به شما اولاد و مال می¬دهیم تا شما را امتحان کنیم.» اگر می خواهی امتحان خوبی پس داده باشی، وقتی که می¬بینی من شهید شدم، بگو خدایا این قربانی را از من قبول کن و راضی هستم به آنچه رضای تو در آنست.