قد أشعلوا ناري، لا ليسَ في داري

بر گرد من آتش افروختند ... اما نه در خانه من

 

بل في حشا صدري، من نارِ تذكاري

بلکه درون سینه ام را با آتش خاطراتم سوزاندند

 

يا يومَ عاشورا، هيَّجتَ تزفاري

ای روز عاشورا، بار دیگر غم و اندوه را در درونم برانگیختی

 

والحزنُ يا زينب، من جرحِكِ الجاري

و اي زینب (س)، از زخم تو حزن و اندوه جاری است

 

واللهِ لا أبكي من أحزاني

به خدا سوگند برای اندوه خودم نمی گریم

 

بل نارُ عاشورا  في وجداني

بلکه آتش عاشورا درونم را می سوزاند

 

نارُ المُحَرّم... في الروحِ تُضْرَم

آتش محرم.... در روحم زبانه می کشد

 

إذ أصبحت داري مثلَ المخيّم

به طوری که خانه ام مثل خیمه های کربلا در روز عاشورا شد

 

والدمعُ يلهب    من صبرِ زينب

اشک از صبر زینب شعله می کشد…

 

***   ***   ***   ***

 

زهراءُ مَن يسْلَمْ، مِن نسلِكِ الأكرم

یا زهرا، چه کسی از نسل تو از حملات دشمنان در امان ماند؟

 

في العمرِ والقبرِ، أبناءُكِ تُظْلَم

به فرزندان تو، در حیات و مماتشان ظلم شد

 

والغرقدُ الدامي، من قبرِكِ الأعظم

بقیع بخشی از مزار توست

 

ما هدّموا قبري، بل ذكرُهم يُهْدَم

آنها فقط قبر مرا خراب نکردند، بلکه می خواهند با تخریب قبرها،

 یاد تو و فرزندانت را از میان ببرند

 

واللهُ قد أخفى قبرَ الزهرا

خداوند قبر زهرا پنهان کرد

 

لا تعجبوا لمَّا يبقى سِرّا

تعجب نکنید که قبر او مخفی است

 

هدمُ القبورِ... شرعُ الكَفورِ

تخریب قبرها، دین کافران است

 

والليلُ يطفيهِ ضوءُ البدورِ

ولی نور ماه ها، تاریکی شب را می زداید

 

قبري يقاوم    عن قبرِ فاطم

قبر من، از قبر مادرم زهرا دفاع می‌کند

شاعر: عبدالله القرمزي (از بحرين)