سهراب مُرد و دیده پُر از نم نکرد او
جان داد و التماس به رستم نکرد او
چاه دغل نکند و نیافتاد در دروغ
حیله نساخت خدعه فراهم نکرد او
خون خورد و برق خنجر تزویر دید و باز
لختی از اعتماد خودش کم نکرد او
شاعر ! دمی که طبع تو از خون و دشنه گفت
آخر چگونه یاد محرّم نکرد او؟
یادت چگونه نامد از پور مرتضی؟
آن دم که سر به پای سنان خم نکرد او
شاعر نمی شود به خدا هر که در خیال-
خود را کنار دوست مجسّم نکرد او
شاعر نمی شود اگر آشفته نیمه شب-
نظمی برای یار منظّم نکرد او
یاد آر از آن شبی که در آن خیمه خلق را
یک دم برای ماندن مُلزم نکرد او
از پا فتاده بود ولی دست خویش را
هرگز به سوی عالم و آدم نکرد او
قربان آن سری که چو بر بام نیزه شد
حتی هلال ابرو درهم نکرد او
خندید و رفت سر به سر نیزه ها گذاشت
لب تشنه ماند و میل به زمزم نکرد او
خورد و نخورد خنجر کین را و غصّه را
غم را به این حماسه مُدغم نکرد او
شاعر بگو از آنکه در آماج تیرها
جان را بر اعتقاد مقدّم نکرد او
زان کشته ای بگو که به جز نیزه و تنور
بر راز خویش کس را مَحرم نکرد او
فرقی میان مَکر زیاد و شغاد نیست
گفت و قیاس مُعرب و مُعجم نکرد او
آنکس که سر برید ز یحیی به هیچ روی
خنجر دریغ از عیسی مریم نکرد او
آن کو عبای خامس آل عبا درید
قطعِ طمع ز خاتمِ خاتم نکرد او
آن که شکافت فرق علی را به سجده ، رحم -
- بر مُسلم آه قدر مسلّم نکرد او
شد سدّ راه سبط رسول مسدّد او
شرم از رخ پیمبر اکرم نکرد او؟
تکفیر نور می کند این جغد روز کور؟
سیر جمال نیّر اعظم نکرد او؟
آن سایه ای که بر تن خورشید می نشست
اندیشه از عذاب جهنّم نکرد او؟
صاف از پل صراط می افتد به چاه ویل
چون رشته ی ولایت محکم نکرد او

شاعر: محمد رضا طهماسبی