مبادا باغباني در بهاران
خزانِ نخل بارآور ببيند
مبادا در بهار زندگاني
که نخلي، چيده برگ و بر ببيند
مبادا عندليبي لانه خويش
ز برق فتنه در آذر ببيند
چه حالي دارد آن مرغي که از جفت
بجا در لانه مشتي پر ببيند
وزآن جانسوزتراحوال مرغي است
که جاي لانه، خاکستر ببيند
ندارد کودکي طاقت که نيلي
ز سيلي صورت مادر ببيند
گل سرخ ست مادر، کي تواند
رخ خود را چو نيلوفر ببيند
هزاران بار اجل بر مرد خوشتر
که سيلي خوردن همسر ببيند
چه حالي مي کند پيدا خدايا!
اگر اين صحنه را، حيدر ببيند؟
مگو رو کرده پنهان تا مبادا
رخش را، ساقي کوثر ببيند
تواند آن که مولا بي نگاهي
رخ محبوبه داور ببيند
خسوف مه، کسوف آفتاب ست
نخواهد خصم بداختر ببيند
ميان شعله، در از درد ناليد
که يا رب قاتلش کيفر ببيند
ولي از روي مولا شرم دارد
که مسمارش به خون اندر ببيند
چه سان مولاازين پس خانه خويش
تهي از دخت پيغمبر ببيند؟
نهان کن چادر و سجّاده اش را
مبادا زينب مضطر ببيند
برو ديوار و در را شستشو کن
مگر اين صحنه را کمتر ببيند

شاعر: استاد محمد علی مجاهدی (پروانه)