(در غم سيد الشهدا و همچنين خطاب به گروههاي سلفي و تكفيري در سوريه)

طَغي الحزنُ سَيلاً بِقلبي/ كأنّي بِوادِ البلاءِ
اندوه و غم در قلب من همچون سیلی طغیان کرد، چونان که گویی در وادی بلا هستم

بِجَنبِ الفراتِ فأبكِي/ عَليكَ لِحدِّ العَماءِ
پس برتو در کنار فرات تا سرحدّ کوریو نابينايي می‌گریم

هو الدّينُ دينُ الرّسولِ / وَ أحيَيتَه بالدِّماءِ
این همان دین پیامبر (ص) است و توهستی که آن را با خون دوباره زنده نموده ای

هو الماءُ مَهرُ البتول/ و أنتَ قتيلُ الظِّماء
این آب است که مهریه زهرای بتول (س) است، حال اینکه تو شهید تشنه لب هستی

فأنتَ الحُسين/ و سبط الرّسول
تو حسین هستی، تو نواده پیامبر خدایی

أبوكَ عليٌّ و إبنُ البتُولِ
پدرت علی است و فرزند زهراي بتولي

(ياحسين يابن الزهراء)

حَثَثتُ اليكَ خُطائي/ علي سِكّةِ النائباتِ
گامهای خود را بر روی جاده مصیبتها با شتاب به سوی تو حرکت دادم

تَحدَّيتُ كلَّ البلايا/ علي حبِّكَ يا نَجَاتي
در مقابل تمامی بلاها و آزمایشهای الهی مبارزه طلبی کردم، به پشتوانه دوستی و محبت تو که
مایه نجات من هستی اي حسين جان

علي رَغمِ أنفِ الطُّغاةِ/ أنا لا أهابُ المَماتِ
بر خلاف خواست مستبدان و مستکبران، من از مردن هراسی ندارم

و حُبّي اليكَ مَسارٌ/به قد تَسيرُ حياتي
محبت من نسبت به تو همان راهی است که به واسطه زندگی ام در جریان است

لجأتُ اليكَ /بِكَربِ البَلاء
به سوی تو پناه آوردم، به کربلا، سرزمین بلا

رَميتُ وُجودي/ بتُربِ الولاءِ
تمام کیان و هستی ام را در خاک و سرزمین ولایت و دوستی اهل بیت پرتاب نمودم

(ياحسين يابن الزهراء)

علي بابِ أُختِ الحُسين / أري كَفَّ عبّاسِ حامي
دستان حمایتگر عباس(ع) را بر در حرم خواهر حسین (ع) يعني (زينب كبري) می‌بینم

فمازالَ آلُ يزيدٍ / يَهابُونَ تلكَ الخِيامِ
هنوز هم خاندان یزید از آن خیمه‌ها هراس دارند

و هذا خِطابِي إليكُم/ ببُركانِ عَزمٍ تَفَجَّر
این پیام من به شما تكفيري هاست؛ با آتشفشانی در حال انفجار از عزم و اراده

جميعاً غََدَونا جُنُوداً/ ضحايا لأولادِ حَيدر
همه ما سرباز گشته ایم، ما فداییان فرزندان حیدر (ع) هستيم

فنحنُ المُواليِن/ لخيرِ الوصييّن
ما دوستداران برترین اوصیاء يعني (امام علی (ع) ) هستیم

مِن الشامِ نأتي/ و مِن قَلبِ بَحرين
از سرزمین شام می‌آییم/ و از قلب بحرین

(ياحسين يابن الزهراء)

شاعر: مرتضي حيدري آل كثير