آقاجان
کجای جهان، توو کدوم کوه و دشتی
بگو کی تو از کوچه‌ی ما گذشتی
جوونای ما پیر شدن، برنگشتی
آقاجان
مناجات که می‌خونی ما رو دعا کن
توی گریه‌های سحر یاد ما کن
خدا رو به جای همه ما صدا کن
امامِ زمانم، کجا خیمه داری؟
کجا روضه خوندی، کجا هی میباری
دلت رو شکسته، گناهام، میدونم
تو رو بین روضه، با گریه می‌خونم
«اباصالح الغوث»

آقاجان
کسی غیر تو فکر غم‌های ما نیست
بدون تو برکت توو دنیای ما نیست
جهانِ بدون شما جای ما نیست
آقاجان
چقدر گریه کن‌های جدّ تو مُردن
چقدر آخر روضه اسمت رو بردن
نبودی چقدر واسه تو غصه خوردن
امام زمانم، ازت بی نصیبیم
که ما شیعه‌ها هم، مثِ تو غریبیم
دلت رو شکسته، گناهام، میدونم
تو رو بین روضه با گریه می‌خونم
«اباصالح الغوث»

آقاجان
من از زندگیِ بدون تو سیرم
عبای بلندت رو ای کاش بگیرم
میخوام زنده باشم براتو بمیرم
آقاجان
کجا روضه‌ی شاه لب تشنه داری؟
کجا سر به خاک غریبی می‌ذاری؟
به یاد لب خشک جدت می‌باری
برای غم تو، دارم اشک می‌ریزم
زیر لب بگی هی: حسینِ عزیزم
بخونی با گریه: تنت رو زمینه
مبادا که مادر، سرت رو ببینه
«امامِ غریبم حسین جان حسین جان»

شاعر: رضا یزدانی