سایه ات هست تا به روی زمین
ای امید جهان چه بهتر از این
قدمِ تو محول الاحوال...
نفسِ تو نسیم فروردین
چشم ما با تو می شود روشن
زندگی با تو می شود شیرین
ای که ماه شب چهاردهم...
در حضور تو می کند تمکین
ای که خورشید در مقابل تو...
قرن ها روی خاک، سوده جبین
قاب قوسین ابرویت ای نور
بسته بر بام نُه فلک آذین
غنچه غنچه ز شوق خندیدند
سوسن و یاس و لاله و نسرین
هر گلی که محمدی شده است
شده از مقدَمِ تو عطرآگین
هر کجا که تویی بهشت آنجا است
بی خیال بهشت و حورالعین
کهکشان تشنه ی کرامت توست
ای رهین تو خوشه ی پروین
با تماشای پرچم سبزت
شده پاییز با بهار، قرین
ما همه غائب و تویی حاضر
ای امامِ غریبِ پرده نشین
موی پر پیچ توست، سوره ی لیل
شهدِ ناب کلام تو والتّین
جدّه ات شرحِ سوره ی کوثر
جدّ تو کُنهِ سوره ی یاسین
دست تو دست کیست؟ دست خداست
چشم های تو چیست؟ عینِ یَقین
شرح توحید ما ولایت توست
ای که آغوش توست حصنِ حصین
پرِ پرواز ماست واعتصموا
نخی از شال توست حبلِ متین
تا به هرکس نظر می اندازی
می شود همنشینِ علّیین
جلوه ی نور در دلِ ظلمات
رحمتی فی السَّماءِ و الاَرَضین
پرچمت را که بر می افرازی
بیرق کفر می رود پایین
شکرِ بی حد که بود از آغاز
گِلِ ما با محبتِ تو عجین
پس اَعوذُ بِرِبِّکَ یا نور
از شیاطینِ در یسار و یمین
در مَثَل قابل مقایسه نیست
پر گنجشک با پر شاهین
ما اسیر همیشه ی نفسیم
صاحبِ خانه های دل چرکین
با دعای فرج بزرگ شدیم
حک شده بر لبانمان آمین
ما مسلمان آستان توایم
بهتر از این ندیده ایم آیین
سیصد و سیزده نفر عاشق
عاشقان بدون جایگزین
در رکاب تواند تا محشر
تا گذرگاه های یوم الدین
قسمت این شد که از ازل باشی
بر رکابی پیمبرانه نگین
در پی توست حضرت عیسی
تشنه ی یوسف است بنیامین
بر سر سفره‌ی تو میکائیل
می نشیند کنار روح الامین
هست در کوچه باغ هرچه غزل
شعر ناب تو عاشقانه ترین
آسمان دور مانده از دستم
پس برایم کمی ستاره بچین
دوستی با تو شادی محض است
بر سر سفره‌ی دلم بنشین
از قدیم و ندیم می گویند
دل بی دوست، می شود غمگین
کاش هنگام دیدنت در خواب
بر نمی داشتم سر از بالین
مایه ی شادی کریمان است
به نوایی اگر رسد مسکین
رعد، یعنی زمانِ گریه ی تو
آسمان سینه می زند، سنگین
هیچ راهی به جز ظهورت نیست
در نگاهِ دلِ حقیقت بین
برگ سبزی برایت آورده
شاعری که نداشت بیش از این...

شاعر: احمد علوی