به چشمم ره گریه وا شد/ چه شور و بساطی به پا شد
به یاد عزیزان زهرا/ دلم راهی سامرا شد
عجب سامرای غریبی/ حریمش به رتبه رفیع است
بسوزد دل گریه کن ها/ که قدری شبیه بقیع است
ازین داغ عظمی/ زند ناله زهرا
واویلا واویلا/ واویلا واویلا
واویلا واغربتا...

اگرچه عزیزان زهرا/ به درد دو عالم طبیبند
چه گویم هنوزم به قرآن/ ائمه غریب غریبند
علی رغم این دشمنی ها/ وَ بی شرمی اهل عصیان
من ِ شیعه هم غافلم از/ مقامات اعلای آنان
بیایید شویم یار/ به اولاد زهرا
به کسب علوم و/ به کار و به تقوی
لبیکَ یابن الحیدر...

یکی از همانها که گفتم/ بُود هادی آل احمد
گل گلشن آفرینش/ ز خوبان عالم سرآمد
چو اجداد خود آن زمانه/ ز حقّ خودش گشته محروم
به دست ستمکار طاغوت/ غریبانه گردیده مسموم
سراسر شرر شد/ از آن زهرا کینه
تو گویی دلش سوخت/ به یاد مدینه
واویلا واغربتا...

پسر کشته ی آتش زهرا/ وَ اشک دو عالم روانه
ولی مادر و آتش در/ ولی مادر و تازیانه
بُوَد تا ابد غرق ِ در اشک/ نگاهم سوی خاک کوچه
که زهرا به پیش امامش/ فتاده روی خاک کوچه
قلوب ملائک/ گرفتار زهراست
دل هر دو عالم/ عزادار زهراست
واویلا واغربتا...