تو که رفتی من از غصه خمیدم
با یه حالی دنبال تو دویدم
حال زار باباتو کی می‌دونه؟
آه ای سرو رشیدم
از داغت چی کشیدم
خشکیده لب‌هات، پسرم
می‌میره بابات، پسرم
دل نگرونم، از الآن
برای قد و بالات، پسرم
با چشم خودم دیدم امید من می‌ره
سمت خدا فرزند رشید من می‌ره
از خیمه‌ها اولین شهید من می‌ره
می‌بینی روزگار منو
نگاه بی‌قرار منو
پسرم می‌بینی حال زار منو
«ولدی ولدی علی»

با رجزهات غوغایی به پا کردی
توی میدون واسه من دعا کردی
بمیرم تا افتادی روی خاکا
خیمه رو نگا کردی
بابا رو صدا کردی
پاشو جون من، پسرم
از بین دشمن، پسرم
إربا إربا شد بدنت
تو رو چجوری کشتن؟ پسرم
هر کاری می‌شد کردم آروم نشد قلبم
جون داده بودم اما رسید به فریادم
پاشو ببر عمه رو از، میون نامحرم
تو نشون دادی غیرتتو
آتیشم زده غربت تو
بمیرم چی شد اون قد و قامتتو
«ولدی ولدی علی»

نمی‌تونم بی تو زنده بمونم
بگو بابا آروم شه دلِ خونم
حالا باید از میدون بدنت رو
هر جوری که بتونم
تا خیمه برسونم
من موندم مبهوت چه کنم؟
با زخم پهلوت چه کنم؟
دارم می‌میرم که برات
عبای من شد تابوت چه کنم؟
پاشو عصای دستم که دشمنم شاده
هر گوشهٔ این صحرا تن تو افتاده
من صد علی خواسته بودم خدا بهم داده
حالمو می‌بینی پسرم
پیش تو مثه محتضرم
چجوری تنتو ببرم تا حرم
«ولدی ولدی علی»

شاعر و نغمه پرداز: محمد رضا رضایی