دلمرده ایم و یاد تو جان می دهد به ما
قلبیم و بودنت ضربان می دهد به ما
ماه خدا دو مرتبه بی ماه روی تو
دارد بشارت رمضان می دهد به ما
برگرد ! ای که لحظه ی افطار ، عاقبت
یک روز دست های تو نان می دهد به ما
روزی سه بار غرق غریبی و بی کسی ست
حسی که بی تو وقت اذان می دهد به ما
این ماه ، فرصتی ست که باز عاشقت شویم
ماه خدا دوباره زمان می دهد به ما
ما میهمان جد تو هستیم ، جان حسین
نامی که اشک های روان می دهد به ما
حالا که سفره ، سفره ی عشق است پس خدا
هرچه بخواهد این دلمان می دهد به ما
بی شک حواله ی همه امسال کربلاست
مزدی که آخر رمضان می دهد به ما

شاعر: محمد بیابانی