مِنّی اِلَیْکِ... نامه‌ای از غربت ایران
در سینه دارم حرف‌هایی با تو خواهرجان
ای باطنت با ظاهرت یک‌دست آیینه
سنگ برادر را زدی یک عمر بر سینه
هم‌پای اشکت می‌چکد تسبیحِ در دستم
هر نیمه‌شب دلتنگ یارب یاربت هستم
آن دستخط، آن آیه مکتوب یادم هست
در حجره قرآن می‌نوشتی، خوب یادم هست
هر وقت از دست زمانه غصه می‌خوردی
بغض نهانت را سوی سجاده می‌بردی
آن‌کس که قدر روح پاکت را بداند کیست؟
در هیچ‌جایی هیچ هم‌کفوی برایت نیست
در حد تعریفت ندارم حرف از این بهتر
معصومه‌ای معصومه‌ای معصومه، ای خواهر
روی جوادم را ببوس و هم‌زبانش باش
جان تو و جان جواد آرام جانش باش
من حال و روزت را به چشم خویش می‌بینم
اشک تو را همواره بیش از پیش می‌بینم
باید سراپا صبر شد با رسم دنیا ساخت
حتی اگر عمری جدایی بین ما انداخت
دیگر گذشت آنچه گذشته،‌ بشنو از ما بعد
لاخیر فی الدنیا و مافیها... و اما بعد
ای فاطمه این‌بار هم دست علی بسته‌ست
فرجام این جریان به تدبیر تو وابسته‌ست
هجرت کن از شهر و دیار خود به این وادی
منزل به منزل بگذر از ویرانه، آبادی
هجرت هماره خیر دارد با خودش همراه
آری به حکم «مَن یُهاجِر فی سبیل‌الله...»
هر نقشه‌ای در طول این ترفند ناکام است
هجرت همان زخم است زخمی که به هنگام است
چیزی نمانده بشکند تندیس باورها
با خود بیاور از برادرها و خواهرها
اسلام در دشت و بیابان سبز خواهد شد
با مقدم سادات، ایران سبز خواهد شد
هرچند هستیم از غم دیدار هم لبریز
برخیز تا قسمت چه باشد خواهرم برخیز
تا باز هم روشن ببینم چشم‌هایت را
پایان رقعه می‌زنم مهر رضایت را
«الله زَیْنٌ و انا عبدٌ» مِن العُبّاد
«فالله خَیْرٌ حافظا» پشت و پناهت باد

شاعر: عباس همتی