اگر اي دوست تورا عقده ي عالم به گلوست
داستان تو و غم آينه ي سنگ و سبوست
آستان بوس حرم باش و بپرس از در دوست
اين حسين كيست كه عالم همه ديوانه ي اوست
اين چه شمعي است كه جانها همه پروانه ي اوست
دل هر كس كه حسيني است ز خود بي خبر است
كشته ي عشق حسين از همه كس زنده تر است
بس كه آن جلوه ي توحيد مرا در نظر است
هر كجا مينگرم نور رخش جلوه گر است
هركجا ميگذرم جلوه ي مستانه ي اوست
هر خدا جوي تمسك به ولايش دارد
هر گرفتار غمي سر به هوايش دارد
هر سري آرزوي بوسه پايش دارد
هردلي ميل سوي كرب وبلايش دارد
ما ندانيم چه سِرّيست كه در خانه ي اوست