چنان‌که بر سر شب، لطف نور ماه ‌افتد
گدا همیشه گذارش به کوی شاه ‌افتد
ستاره سمت حریم کریم آل حسن
به این امید که روشن شود، به راه ‌افتد
کسی که عرضه دین نزد مقتدا می‌کرد
ز خوف اینکه مبادا به اشتباه افتد
چه بود شان تو؛ انت ولینا حقا
که در نظاره به جاهت ز سر کلاه افتد
نصیب زائرت اجر سفر به کرب‌و‌بلاست
همین که چشم دلش سمت بارگاه افتد
سپید می‌شود از هر گناه، جامه دل
اگر نگاه شما سوی این سیاه افتد

شاعر: محمد قائمی راد