لم تَزاليْ في نذورِ الأمَّهاتْ   جوهرَ اليُمْنِ وسِرَّ البركاتْ

 

هنوز [همه ی] مادران به نام تو نذر می کنند؛ ای جوهر میمنت و ای راز برکات...

 

كلَّما نُودِيَ: يا (فاطمةٌ)           هَرْوَلَتْ أرواحُنا للصَّلواتْ

 

هر گاه کسی ندای «یا فاطمه» سر دهد، روح و جان ما با ذکر صلوات بی تاب می گردند

 

وعلى قَدْرِ مقاييسِ الهوى       لكِ فَصَّلْنَا ثِيابَ العاطِفاتْ

 

و به اندازه ی عشق و محبتی که به تو داریم، بر قامتمان لباس مهر وعاطفه پوشانیده ایم

 

لم نَخُنْ حُبًّا عليه انعقَدَتْ      روحُنا وَهْيَ لدى الغيبِ نَوَاةْ

 

ما [هرگز] به آن عشق و محبتی که جان هایمان بر اساس آن شکل گرفته است و در عالم غیب، هسته ی وجودمان بوده، پشت نکرده ایم.

 

يا فتاةَ الوحيِ يا أُمَّ الهُدى      يا هُدى الأُمِّ ويا وحيَ الفتاةْ

 

ای دختر وحی و ای مادر هدایت؛ ای [مایه ی] هدایت مادران و ای الگوی دختران؛

 

أَوْقَفَتْنِي دارُكِ العُظمى على    طَيفِها وَسْطَ زُقَاقِ الذِّكرياتْ

 

خانه ی ارزشمند تو در میانه ی کوچه های خاطرات، مرا در فکر و خیال [تجسم آن]، فرو برد

 

لم تكنْ داراً كما نَعرفُها                    إنَّما عاصِمةً للمُعجزاتْ

 

آنجا، یک خانه ی عادی مثل سایر خانه ها نبود، بلکه مرکز معجزات بود

 

ليسَ في أحجارِها من حَجَرٍ     لم يكنْ نجماً على دربِ الهُدَاةْ

 

تک تک سنگ های این خانه، ستاره هایی هدایتگر بودند

 

كفُّ (طه) نَقْشَةٌ في بابِها               وخُطَاهُ زِينةٌ في العَتَبَاتْ

 

دست پیامبر طرح درب این خانه و گام های ایشان زینت آستانه ی ورودی آن بود.

 

و(عليٌّ) في مَداها خافِقٌ          مُرْهَفٌ حدَّ النَّدَى والنَّسماتْ

 

و علی با دلی تپنده و احساسی رقیق همچون شبنم و نسیم در این خانه حضور داشت.

 

أَتُرَى كنتِ تُدِيرِينَ الرَّحَى            أَمْ تديرينَ بيُمناكِ ، الحياةْ ؟!

 

[واقعا ما را باخبر ساز که آن هنگام] آیا تو با دست راستت دساس (سنگ آسیاب) را می چرخاندی یا زندگی را می گرداندی ؟

 

هل غَزَلْتِ الصُّوفَ في مِغْزَلِهِ   أَمْ غَزَلْتِ الحُبَّ بين الكائناتْ ؟!

 

یا آن وقت که پشم را در دوک بافندگی می رشتی آیا [واقعا فقط به این کار مشغول بودی] یا محبت را بین تمام موجوداتِ [عالَم] می ریسیدی؟