کنج خرابه تنها چه سخت و غمگينه
راضيم مثل بابام خدا که مي بينه

لبام و داغ تشنگي
پاهام و زخم آبله
گريه نميکنم هنوز
گريه ها در مقابله
بابا حسین بابا حسین

عمه زينب شد سالار کاروان غم
عمه شد بر زخم قلب بچه ها مرهم

با تازيونه مي زدن
هرکي تو رو صدا ميکرد
سر تو از رو نيزه ها
رقيه رو نگا ميکرد

بابا حسین بابا حسین


مثل داداش اصغر کاشکي من رو مي بردي
پيش چشمم کاش رو نيزه سنگ نميخوردي

من که هنوز سه سالمه
يتيمي پيرم ميکنه
دلتنگي داداش عليم
بهونه گيرم ميکنه

بابا حسین بابا حسین


ميمونم با جون تو راه سيد الشهدا
کاش بمونم در پناه سيد الشهدا

دست ولي زمام من
سيد علي امام من
شهادته شيرين تر از
طعم عسل به کام من

لبيک يا خامنه ای