ابی عبدالله آقای من...

(همه عمر بر ندارم، سر از این خمارِ مستی)
که هنوز من نبودم، که تو در دلم نشستی
ابی عبدالله آقای من...
ابی عبدالله...

(تو نه مثل آفتابی، که حضور و غیبت افتد)
دگران رَوَند و آیند، و تو همچنان که هستی

سلسله‌ی موی دوست، حلقه‌ی دام بلاست
هر که در حلقه نیست، فارغ از این ماجراست

سلسله‌ی عشق را، سلسله جنبان خداست
سلسله‌ی عشق چیست، موی حسین‌است و بس

چون به عزا خانه‌اش، پا نَهی آهسته نِه
بال ملائک بُوَد، فرش عزای حسین

(خنده کنان می‌روند، روز جزا در بهشت)
هر که به دنیا کُنَد، گریه برای حسین