برگشته‌ای بدون سوارت به خیمه‌گاه
در امتداد واقعه، در عصر اشک و آه
دلواپس کسی‌ست نگاهت قدم قدم
گاهی اگر به پشت سرت می‌کنی نگاه
یالت چقدر سرخ... خیالت چقدر سرخ...
چشمت به خون نشسته چرا؟ آه ذوالجناح!
ای مرکب بهشت خدا! پس حسین کو؟
افتاده عرش روی زمین در کجای راه؟..
تن‌ها رها به دشت... خدایا چه بی‌سپر!
سرها به ‌روی نیزه... دریغا چه بی‌گناه!
فریاد «یا بُنَیَّ» جهان را گرفته‌ است
بوی مدینه می‌وزد از سمت قتلگاه

شاعر: فاطمه عارف‌نژاد