من طبیبی سراغ دارم که، پول دارو دوا نمی‎خواهد
در ازای شفا از این مردم، جز دلی مبتلا نمی‎خواهد
هر که دل را دخیل او سازد ، کاسه بر دیگران نمی‎یازد
با چنین خُم کسی گشایش از دیگ مهمانسرا نمی‎خواهد
بی پناه و غریب هم باشی، درِ لطف و عنایت‎اش باز است
احتیاجی به وقت قبلی نیست؛ واسطه، آشنا، نمی‎خواهد
چه نمک دارد این لب گندم که کبوتر به سجده می‎بوسد؟
هر که طوقی او شود قفسی جز ضریح از رضا نمی‎خواهد
آفتابی چنانکه می‎دانی، در پس سیم و زر نمی‎گنجد
بین این گیر و دار بی سقفی، گنبدی از طلا نمی‎خواهد
چیست در این زمین که فوّاره، نیمه‌ی راه آسمان برگشت؟
آب هم چون کبوتر اوجش را جز در این خاک پا نمی‎خواهد
دوش در دوش آب و آیینه زائر ساحت زلالش باش
کعبه ی مستی و تهیدستی ، سعی را بی صفا نمی‎خواهد

شاعر: جواد اسلامی