إنَّ فی الجنّة نهرا مِن لَبَن
لِعَلیِّ و حسینٍ و حسن

چی می شه صدای کفش پاش بیاد
بخوابه… در بزنن… باباش بیاد
زیر بارون عمو با داداش بیاد
لالایی طفل زبون بسته ی من

إنَّ فی الجنّة نهرا مِن لَبَن
لِعَلیِّ و حسینٍ و حسن

قاصدک! فصل گلای پرپره
«خونه ی ابر بهار کدوم وره؟»
پسرم شبا خوابش نمی بره
لالایی هی لباتو به هم نزن

إنَّ فی الجنّة نهرا مِن لَبَن
لِعَلیِّ و حسینٍ و حسن

الهی مرد خدا بشی یه روز
عصای دست بابا بشی یه روز
شب بخیر گلم! که وا بشی یه روز
لالایی قربون اون لب و دهن

إنَّ فی الجنّة نهرا مِن لَبَن
لِعَلیِّ و حسینٍ و حسن

کم توی چشام نیگا کن عزیزم
هوا تاریکه لالا کن عزیزم
کاشکی صب بشه دعا کن عزیزم
لالایی چشات دارن بسته می شن

إنَّ فی الجنّة نهرا مِن لَبَن
لِعَلیِّ و حسینٍ و حسن

خواب دیده عموش اومد… باباش رسید
چی براش آورده؟ یه اسب سفید
اسبه تشنه شه… بهش آب نمی دید؟
لالایی بیا بریم… اینا بدن

إنَّ فی الجنّة نهرا مِن لَبَن
لِعَلیِّ و حسینٍ و حسن

شاعر: حسن بیاتانی