منبع: الإمامة والسياسة ابن قتیبه دینوری: ج 1 ص 98

لَمّا عَزَمَ أميرُ المُؤمِنينَعليه السلام عَلَى المَسيرِ إلَى الكوفَةِ أنفَذَ إلى عائِشَةَ يَأمُرُها بِالرَّحيلِ إلَى المَدينَةِ، فَتَهَيَّأَت لِذلِكَ، و أنفَذَ مَعَها أربَعينَ امرَأَةً ألبَسَهُنَّ العمائِمَ وَالقَلانِسَ، وقَلَّدَهُنَّ السُّيوفَ، و أمَرَهَنُّ أن يَحفَظنَها، ويَكُنَّ عَن يَمينِها وشِمالِها ومِن وَرائِها. فَجَعَلَت عائِشَةُ تَقولُ فِي الطَّريقِ: اللّهُمَّ افعَل بِعَلِيِّ بنِ أبي طالِبٍ بِما فَعَلَ بي! بَعَثَ مَعِيَ الرِّجالَ ولَم يَحفَظ بي حُرمَةَ رَسولِ اللّهِ صلى الله عليه و آله.
فَلَمّا قَدِمنَ المَدينَةَ مَعَها ألقَينَ العَمائِمَ وَالسُّيوفَ ودَخَلنَ مَعَها، فَلَمّا رَأَتهُنَّ نَدِمَت عَلى ما فَرَّطَت بِذَمِّ أميرِ المُؤمِنينَ عليه السلام وسَبِّهِ.
وقالَت: جَزَى اللّهُ ابنَ أبي طالِبٍ خَيرا، فَلَقَد حَفِظَ فِيَّ حُرمَةَ رَسولِ اللّهِ صلى الله عليه و آله.

چون اميرمؤمنانْ تصميم حركت به سوى كوفه گرفت كسى را نزد عايشه فرستاد كه به وى دستور دهد به سوى مدينه كوچ كند. وى براى حركت، مهيّا شد. سپس چهل زن را دستار و كلاه پوشانيد و شمشير در اختيارشان نهاد و به آنان فرمان داد از عايشه محافظت كنند و او را از راست و چپ و پشت سر، درميان گيرند.
عايشه در طول راه مى‏گفت: بار خدايا! با على بن ابى طالب، چنان كن كه با من رفتار كرد؛ مردان را به همراهم فرستاد و حرمت پيامبر خدا را نگه نداشت.
وقتى زنان، همراه با عايشه به مدينه رسيدند، دستارها و شمشيرها را برداشتند و با وى وارد مدينه شدند. چون عايشه آنان را ديد، از دشنام‏گويى و نكوهش اميرمؤمنان، پشيمان شد و گفت: خداوند به پسر ابى طالب، پاداش نيكو دهد؛ چرا كه حرمت پيامبر خدا را درباره من، پاس داشت.

----------------------------------

زینب اما رفته از کرببلا
با حرامی ها سوی شام بلا
زینب اما گشته با اشک روان
هم‌سفر با خنده‌ی نامحرمان
 

حورا و طناب؟ وای بر من
قرآن و شراب؟ وای بر من
ناموس پیمبر و کنیزی 
در شام خراب؟ وای بر من
در پیش نگاه چند دختر 
چوب و لب باب؟ وای بر من
پیشانی ماه و ضربت سنگ 
خورشید و خضاب؟ وای بر من