كُلُّ حياتِنا كربلاءُ

«کربلا» همه زندگی ماست

 

مِنها بِنا يَجري الكبرياءُ

و شوکت و شرافت ما از کربلا نشأت می گیرد

 

مِثلَ أبي الفضلِ قَبْضَاتُنا

مشت های ما مانند مشت های حضرت ابوالفضل است

 

على الكُفرِ نحنُ أشدّاءُ

[طوری که] ما علیه کفر بی رحم و سرسخت هستیم

 

لبيكَ يا حسينُ لبيكْ

لبیک یا حسین، لبیک

 

كلُّ الوجودِ رَهنُ عينيكْ

تمام وجود ما در گرو چشمان توست

 

إنَّا سمعنا صوتَ المُناِد :

ما صدای منادی را شنیدیم که می گفت:

 

حَيَّ على ساحاتِ الجهادِ

«به میدان های جهاد بشتابید»

 

***

 

قد أذبلَ الليلُ وَردَ الصُّبحِ

چرا که [ظلمتِ] شب، شکوفه ی صبح را پژمرده ساخته است

 

و ضاعَفَ الشَّوكُ جَرْحَ الجُرْحِ

و خار [های آن]، جراحت زخم را افزایش داده

 

مِن عِطره الدَّامي تَعلُو أَرْجاً

ظُلامَةُ الزَّيتونِ و القَمحِ

عطر خون آلود آن زخم رایحه مظلومیت زیتون و گندم را می پراکند

 

هذي الأرضُ أرضُ الشَّهادة

این سرزمین، سرزمین شهادت است

 

فيها يَسمُو مَعنى الإرادة

و معنای اراده از اینجا [به آسمانها] بر میخیزد

 

لبنانُ يَحكي قِصةَ شَعبٍ

لبنان قصه مردمی را روایت می کند

 

واعٍ قويٍّ في الحَربِ صَلْبٍ

که هوشیار، نیرومند و در جنگــها استوار هستند.

 

***

 

هذا شِعاريْ بين يديكاْ

این شعار من است که

 

لبيك حزبَ الله لبيكاْ

«لبیک حزب الله لبیک»

 

هذا نداءُ أعماقِ قلبي

این ندای درون من است

 

لبيك نصرَ اللهِ لبيكاْ

«لبیک یا نصرالله لبیک»

 

مُقاومةٌ اْسلاميَّة

تُفني وجودَ الصَّهيونيّة

همین، مقاومت اسلامی است که صهیونیست ها را از هستی ساقط میکند

 

يا قدسُ إنَّا حتما سَنأتي

ای قدس ما حتما [به سوی تو] می آییم

 

أنتِ عروسُ العَالمِ  أنتِ

[زیرا] این تویی که عروس جهان هستی

 

شاعر: احمد حسن الحجیری