مباد کوبه­ ی در را کسی به در بزند
چنان که نعره­ی آن شعله بر جگر بزند

در انتظار نشسته ست پشت در هیزم
که با اشاره ای آتش به خشک و تر بزند

به غیر خانه­ ی بانو کجاست در این شهر
که جبرییل به آن لحظه سر بزند

به قصد ضربه به او، تازیانه بالا رفت
فرشته ها همه گفتند : وای اگر بزند ...

خدا کند که نبینند کودکان علی
مقابل همگان دست بر کمر بزند

اگرچه بال و پرش را شکسته اند ولی
شده مجاب که در عرش بال و پر بزند

شاعر : سید علی رضا شفیعی