چرا هر چی میگذره، داره تازه‌تر میشه
توی سینه داغ پر کشیدنت
تا که اسم تو میاد، دل بی‌قرار ما
میشه آتیش غم ندیدنت
توو نگاه عاشقت، دل ما پرنده بود
تو چقد شبیه آسمون بودی
تو پناه خسته‌ها، عشق دلشکسته‌ها
تو برادر بزرگمون بودی
یه برادر که لبخندش، قوت قلب مردم بود
توی هر رزم و هر سختی، مرد میدون بود
واسه دشمن مث طوفان، مث آتیش بی پایان
واسه مردم مث دریا، مث بارون بود...
علمت روی دوش ماست، تا ابد شور تو برپاست
اسم تو قلب تاریخه، پرچمت بالاست
«دلمون تنگه حاج قاسم»
 

هي قِصةُ الفِدا، مَن رَوى دَماً رَوى
این داستان، داستان فداکاری است، کسی که خون داد

الفَ وَرْدَةٍ و اَلفَ نَينَوى، 
هزار گل را آبیاری و هزار کربلا را سیراب کرد.

وَ هُنا رُواتُها، اَشترُ الوِلاية
راویان این قصه، مالک اشتر ولایت (حاج قاسم) است

و مُهندِس الاِباء والهَوى
و مهندسِ عشق و سربلندی (ابومهدی)

و بَياضُ شَيْبَةٍ، به لُوِّنَ القَمَر
و راویان آن، محاسن سفیدی است که به ماه رنگ بخشید

لِيُنيرَ عَتْمَ اُمَّةِ السِّلاح
تا تاریکی امت اسلام را روشن کند

و وِقار هَيْبَةٍ، به أنْبَأ القَدَر
و راوی آن، وقار و شکوهی است که با آن به تقدیر خبر دادند

لِيُعيدَ كوفَةَ الدَّمِ المُباح
تا کوفه‌ای را که خون در آن مباح شده است بازستاند

اِسْمُ حاج قاسِمِ الثّاني، صارَ مُسلِمْ سُلَيْماني
اسم دوم حاج قاسم، مسلم سلیمانی شد (مسلم بن عقیل)

و المُهندِس غَدا هاني، في ذُرَى المَجْدِ
ابومهدی المهندس نیز به هانی (هانی بن عروة) تبدیل شد، در خاندان مجد و بزرگی

بَطَلانِ غَريبانِ، وَحَّدا بالدَّم القاني
دو قهرمان دور از هم، در خون سرخشان یکی شدند

مِن عِراقٍ لايرانِ، رايةُ المَهدي
پرچم مهدی (عج) از عراق به ایران رفت

«لَكَ لَبَّيْك أباصالح، بَقیةَالله»

لبیک یا اباصالح، یا بقیة الله

شاعر فارسی: دکتر محمدمهدی سیار
شاعر عربی: نور آملی (از لبنان)