سینه ام خسـته ی آه اسـت الهی العفو
حـاصـلم بـار گنـاه اســت الهی العفو
خجلت و شرمم از آن است که با موی سفید
نامه ام جمله سیاه است الهی العفو
وای از آن روز که هر عضو تنم بر گنهی
در حضور تو گواه است الهی العفو
پشــتـم از بار گنه خم شده و باز مرا
بـه عـطای تو نـگاه است الهی العفو
بـارم از اول ره بـوده گــنـه روی گـنـه
وای مــن آخـر راه اسـت الهی العفو
آنچه آورده ام امـشـب بـه در خانه تو
گــریه و نـاله و آه اسـت الهی العفو
گنه از کوه فزون است و توانایی من
کمتر از یک پر کاه است الهی العفو
گر مجسم کنی انبوه گناهانم را
همچنان فوج سپاه است الهی العفو
بار سنگین و فضا تیره ز دود گنهم
پیش رویم همه چاه است الهی العفو
یأس بر دل ندهـد راه و نگــردد نومـید
آنکه را چـون تو اله است الهی العفو
با هه جرم و خطا روز جزا «میثم» را
به عطای تو نگاه است الهی العفو

شاعر: غلامرضا سازگار