نيگام ميكني دوس دارم آب شم
‎ميخوام از خجالت برم توو زمين
‎بجز گريه چيزي ندارم بگم
‎پشيمونم از كار زشتم، همين

‎چقد سخته احساس شرمندگي
يكي قفلو از بغض من وا كنه
‎زمان كاشكي سمت عقب برميگشت
‎زمين كاش زير پام دهن وا كنه

مسير تورو بستم از هر طرف
‎عذابم ميده صحنه ي اون گناه
‎بقرآن دوست دارم از عمق دل
‎ببخشين حلالم كنين روم سياه

‎يه جفت حلقه ي اشك دور چشام
‎يه جفت چكمه ي جنگي رو گردنم
‎اجازه بدي برميگردم پيشت
‎ميخوام اشتبامو تلافي كنم

‎همونجوري كه مادرت دوس داره
‎ميخوام از غم عشق تو پر بشم
‎همنجوري كه مادرم دوست داشت
‎مث روز اول، بازم حر بشم

منو توي آغوش گرمت بگير
بيا و قبول كن پشيمونيمو
‎با دسمال زردت بيا و ببند
‎دل خسته و زخم پيشونيمو

شاعر: محسن رضوانی